وخامتشاخصهایاجتماعی دردولتروحانی - وبلاگ سایه

به گزارش وبلاگ سایه، امروز از شرایط دولت روحانی در بعضی شاخص های اجتماعی در چند سالی که اجراییات کشور را برعهده داشته است، می نویسم. جداولی که نتایج آنها آه افسوس بر لب می نشاند و نشانی از امید در آنها نیست.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ سایه به نقل از فرهیختگان، امروز از شرایط دولت روحانی در بعضی شاخص های اجتماعی در چند سالی که اجراییات کشور را برعهده داشته است، می نویسم. جداولی که نتایج آنها آه افسوس بر لب می نشاند و نشانی از امید در آنها نیست و نشان می دهد این دولت، شاید مثل قبلی ها، نه تنها در اقتصاد و سیاست و فرهنگ و... بلکه در مسائل اجتماعی هم آورده ای نداشته و عایدی اش برای خود و مردم همان تقریبا هیچ معروف بوده است!

راستش را بخواهید نمی دانم سال 1400 چه اتفاقی رخ خواهد داد و چه کسی جایگزین روحانی در پاستور خواهد شد. این را هم نمی دانم که با رفتن روحانی شرایط از چیزی که هست بهتر یا مثل همیشه بدتر خواهد شد. اما این را می دانم که چند سال دیگر، در خلوت یا شاید در جمع دوستان، حسرت این هشت سال از زندگی و جوانی مان را خواهیم خورد. هشت سالی که دولت، کوچک ترین گامی برای رفاه جامعه برنداشت و تقریبا در تمام شاخص های اجتماعی و مالی و فرهنگی، در انفعالی ترین حالت ممکن، راستا بدترشدن را پیش گرفت. این چیزی که من از آن حرف می زنم احتمالا دل نوشته خیلی های قبل از ما هم بوده منتها امیدواریم، یک بار هم که شده، یک نسلی، از نسل های بعدی، بعد از انتها دوره چهار یا هشت ساله یک دولت، حس پوچی و باخت نداشته باشد و عمرش را از دست رفته نبیند! به هرحال، امروز از شرایط دولت روحانی در بعضی شاخص های اجتماعی در چند سالی که اجراییات کشور را برعهده داشته است، می نویسم. جداولی که نتایج آنها آه افسوس بر لب می نشاند و نشانی از امید در آنها نیست و نشان می دهد این دولت، شاید مثل قبلی ها، نه تنها در اقتصاد و سیاست و فرهنگ و... بلکه در مسائل اجتماعی هم آورده ای نداشته و عایدی اش برای خود و مردم همان تقریبا هیچ معروف بوده است!

کاهش 33 درصدی ازدواج و افزایش 3.5 درصدی طلاق در 7 سال!

یکی از شاخص های اصلی اجتماعی در هر دولت و ملتی، مساله ازدواج و طلاق است. به این صورت که اگر رفاه اجتماعی و شرایط مالی و فرهنگی، شرایط مساعدی داشته باشد و مدیریت کشور در راستا خوبی حرکت نموده باشد و در آن ثبات حاکم باشد، جوانان رغبت بیشتری برای امر ازدواج خواهند داشت و طبیعتا در یک چنین شرایطی آمارها هم صعودی خواهد بود. درمقابل هم اگر جمیع شرایط بیان شده شرایط مناسبی نداشته باشند، این آمارها فرایندی نزولی را طی خواهند کرد. در اظهارات و شعارها هم همیشه تشویق به ازدواج و فرزندآوری پای ثابت بوده اند اما اینکه گشایش و تسهیلاتی برای این امر انجام شده باشد، حداقل از زبان آمار چنین نبوده است. براساس اطلاعات موجود از سال 92 تا 98 میزان ازدواج ها در کشور با شیب تندی نزولی بوده است. به طوری که در این دوره هفت ساله، چیزی حدود 33 درصد کاهش در میزان ازدواج ها داشته ایم و از 793 هزار و 815 ازدواج در سال 92 به 530 هزار و 225 ازدواج در سال 98 رسیده ایم! در ارتباط با طلاق هم نشانی از امیدواری نیست و در همین بازه چیزی حدود 3.5 درصد به میزان طلاق ها اضافه شده است. در میزان ولادت ها هم طی سال های 92 تا 98، همین فرایند نزولی ادامه داشته است. درحالی که در سال 92، چیزی حدود یک میلیون و 471 هزار تولد در کشور ثبت شد، در سال 98 این مقدار به یک میلیون و 196 هزار تولد رسید.

افزایش هزینه های درمان از 8.5 درصد به 10.2 درصد از کل هزینه های خانوارها

بعد از این نوبت به شاخص های مربوط به حوزه بهداشت و درمان می رسد. مساله ای که پیش تر و در جریان شیوع کرونا به آن اشاره کردیم و گفتیم که نه در بعد سخت افزاری نه در حمایت از کادر درمان و نه در هزینه های درمانی مردم و ایجاد تسهیلات برای آنها خیلی شرایط خوبی خصوصا در قیاس با کشورهای هم رده خودمان (کشورهای پیشرفته که بماند) نداریم. طبق اطلاعات موجود از سال های 94 تا 97، نسبت بیمارستان های فعال در کشور به ازای هر 100هزار نفر از 1.19 در سال 94 به 1.24 در سال 97 رسید. با نگاهی به جداول مربوط به هزینه های بهداشت و درمان از سبد هزینه های خانوار و با اینکه طرح تحول سلامت با بودجه هزاران میلیاردی اجرا شده است، سهم هزینه بهداشت و درمان از کل هزینه های خانوارهای شهری از 8.5 درصد در سال 91 به 10.2 درصد در سال 98 رسیده است و این یعنی وقوع یک فاجعه در مدیریت هزینه های درمان از جیب مردم!

توسعه 4 درصدی مدارس غیردولتی در 4 سال!

ثمره سیاست ها و افعال دولت در حوزه آموزش هم که برکسی پشیده نیست و بدون عدد و رقم هم می توان ساعت ها و روزها و ماه ها به نقد آن پرداخت. منتها روی ریل آنالیز های این صفحه، بد نیست در قالب اعداد و آمار نگاهی به شرایط آموزش در دولت روحانی بیندازیم و از سال های 94 تا 97 را آنالیز کنیم. کمبود معلم، تراکم بیش ازحد کلاس ها، کمبود مدارس دولتی و رشد روزافزون مدارس غیردولتی و پولی سازی آموزش ماحصل سیاست های روحانی در ایام ریاست جمهوری اش است. البته این مساله محدود و منحصر به دولت های یازدهم و دوازدهم نیست و دولت های قبلی هم همیشه میل به شانه خالی کردن از هزینه های دولت در حوزه آموزش داشته اند و قبلا این قیاس را در همین صفحه هم انجام داده ایم.

اخبار گروه سایر رسانه ها صرفا بازنشر اخبار سایت ها و خبرگزاری هاست و وبلاگ سایه هیچ مسئولیتی در قبال آن ندارد.

بازگشت به صفحه رسانه ها