پای صحبت های جالب آقای دکتر در یک مطب متفاوت ، نسخه ات را با این امانتی تحویل بگیر! - وبلاگ سایه

به گزارش وبلاگ سایه، وسایل و تجهیزات چشم پزشکی یک طرف و قفسه های کتاب طرف دیگر. کتاب هایی با موضوعات متنوع و مختلف. اشتباه نکنید اینجا کتابخانه نیست، مطب پزشک است.

وبلاگ سایه آنلاین - فتانه فرهادی: در نگاه اول، یعنی قبل از رفتن به محل مورد نظر، سوژه برایم جالب بود، اما بیشتر تصور می کردم کاری نمادین است تا اینکه برای مصاحبه به آنجا رفتم؛ درمانگاه خیریه علوی زنجانی ها. وارد اتاق چشم پزشکی شدم و او با رویی گشاده و پرانرژی ما را پذیرفت. صحبت را آغاز کردیم. موضوع برایم جالب تر و بسیار تعمق برانگیز شد. دکتر گزارش ما واقعاً دغدغه داشت؛ دغدغه آگاهی دادن به مردم با هر روشی.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

از این رو کارش نمادین نبود و چون نیت بزرگی در پس افکارش بود، ایده اش با استقبال خوب مردم هم روبه رو شده بود. محمود اسلامی فوق تخصص چشم پزشکی است. روزهای یکشنبه را در درمانگاه خیریه علوی زنجانی ها به طور کاملاً رایگان طبابت می نماید. در اتاق خود کتابخانه ای ایجاد نموده که بیشتر از 3 هزار و 800 جلد کتاب در آن جمع آوری شده و حالا علاوه بر طبابت به محلی برای تردد هواداران کتاب تبدیل شده است. درباره ایده اش بیشتر با او صحبت کردیم.

جرقه ایجاد چنین کتابخانه ای چگونه در فکر تان ایجاد شد؟

درست 6 ـ 5 سال پیش بود بنا بر رویه ای که داشتم کتاب هایی را در مواقعی که فرصت می شد، مطالعه می کردم. با خود گفتم بد نیست در این درمانگاه کتاب هم وجود داشته باشد. فرمی تهیه کردم و به دوستان و آشنایان دادم. اطلاع رسانی کردم که هر کس کتابی دارد، بیاورد. با چند انتشاراتی هم که از دوستانم بودند، صحبت کردم. باورتان نمی گردد کلی کتاب جمع شد.

جز کتاب چه چیزهایی را به کتابخانه خود اضافه کردید؟

تعدادی از جزوه های درسی کنکور پسرم را آوردم. خیلی ها گفتند این جزوه ها برای کسی قابل استفاده نیست، کسی از این جزوه ها استفاده نمی نماید. اتفاقاً استقبال هم شد و اتفاق خوبی افتاد. خانم خانه داری از این جزوات استفاده کرد و وارد دانشگاه شد.

ساز و کار امانت دادن کتاب در اینجا چگونه است؟

اینجا عضویت و گرفتن حق عضویت در کار نیست. دفتری تهیه کردیم که افراد نام شان را می نویسند و تاریخ به امانت بردن کتاب را. بعد هر موقع که دل شان خواست پس می آورند. کتاب ها ساماندهی و شماره گذاری شده اند. استقبال هم عالی است. وقتی مریضی را معاینه می کنم خود یا همراهانش می پرسند که می توانند کتاب ببریم.

تا به امروز رخ داده که کسی کتاب را پس نیاورد؟

از دکتر حسابی پرسیدند چه کنیم مملکت مان پیشرفت کند. ایشان گفت: به انسان ها احترام بگذارید. تا به حال به هر کسی کتاب امانت داده ایم، پس آورده است. همکاران فکر می کردند کتاب ها برگردانده نمی شوند. مردم از اطمینان ما احساس تعهد می نمایند و برمی گردانند.

آقای دکتر! کمی از کتاب هایی که خوانده اید بگویید؛ مثلاً نخستین کتابی که مطالعه کردید.

نخستین کتاب، کتاب مرحوم صمد بهرنگی بود. در آن قصه ای بود با عنوان خرگوش و کرم شب تاب. در آن کتاب خرگوش به کرم شب تاب می گوید: تو چطور می خواهی با این نور کم جنگل را روشن کنی؟ کرم شب تاب در پاسخ می گوید، نور هر چقدر هم کم باشد، بهتر از تاریکی مطلق است. در واقع من با همین ایده کتابخانه را ایجاد کردم. با خود گفتم اگر حتی چند جوان از این کتاب ها استفاده نمایند بهتر از این است که از هیچ کتابی استفاده ننمایند.

کتاب ها موضوعات مختلفی دارند؛ از رمان گرفته تا تاریخ و جغرافیا، شعر، پزشکی، دینی، فلسفه، منطق، روان شناسی، سیاست، اقتصاد، حقوق، آموزش و پرورش، مدیریت سازمان ها، پزشکی و بیماری ها، جراحی و درمان طب سنتی، هنر، نمایشنامه و فیلمنامه، آشپزی، کامپیوتر، زبان فارسی و ادبیات، واژه نامه و فرهنگ های مختلف که همگی حدود 3 هزار و 800 جلد کتاب هستند.

تأثیرگذارترین کتاب برای خود شما چه کتابی بوده است؟

کتاب دکتر عبدالحسین زرین کوب با عنوان پله پله تا دیدار خدا. در واقع این کتاب خیلی در من تأثیر گذاشت. زمینه خواندن این کتاب آشنایی با خود دکتر بود. ایشان و همسرش سرکار خانم قمر آریان جزو بیماران من بودند. خلاصه اینکه در این کتاب آمده است که: عارفی در یکی از حمام های قدیمی نشسته بود و نگاه خود را به کوره گرماساز حمام دوخته بود. در این بین حمامی به شاگرد خود می گفت: چرا این قدر بازیگوشی؟ برو و فضولات حیوانات را برای روشن نگاه داشتن آتش کوره جمع کن تا پس از بازنشستگی من، تو هم بتوانی حمام را درست اداره کنی. عارف می گوید: جهان و آدم های آن هم همین گونه اند. بعضی در پی اندوختن مال و بعضی مانند کسانی که به حمام می آیند، برای پاکیزگی و طهارت خود می آیند. در جهان هم افرادی که روح زندگی را درک می نمایند، می توانند از معنویات سیراب شوند.

آیا فکری برای توسعه این کتابخانه یا کتابخانه هایی از این دست هم نموده اید؟

ظرفیت فیزیکی این درمانگاه خیریه بیش از این نیست اما کتابخانه هایی از این دست می گردد، ایجاد کرد. من پیشنهاد می کنم شهرداری مکان هایی را ایجاد کند که مردم کتاب را به اشتراک بگذارند و با همین روش مردم از کتاب ها استفاده نمایند. این روشی است که جواب می دهد و مردم وقتی کتاب می دهند، می فهمند که کتابخانه خودشان است. باید با هر روشی به مردم آگاهی داد. این بالاترین داشته برای آنهاست.

هر کسی در دوره کودکی یا نوجوانی و جوانی خود کسانی را داشته که در سرنوشت و آینده اش تأثیرگذار بوده اند و نقش داشته اند. شما در راهی که آمده اید چه کسانی را سهیم می دانید؟

کتاب و کتابخوانی در خانواده ما یک فرهنگ تلقی می شد. نام پدربزرگ من حاج مشهود رهنما بود. او جزو معدود کسانی بود که در آن موقع سواد خواندن و نوشتن داشت. کتابخانه ای داشت و از میان کتاب هایش به نوه ها که من هم جزو آنها بودم کتابی امانت داد با نام حمال گو. از ما خواست تا این کتاب را بخوانیم و بعد از ما سؤالاتی را بپرسد و هر کسی که پاسخ درست داد به او جایزه بدهد. کتاب را خواندیم اما چیزی را که مد نظر او بود، درنیافتیم. این کتاب داستان وزیری بود که پدرش حمال بوده و برای اینکه اصل خود را فراموش نکند و مغرور نگردد که از کجا آمده و چه کسی بوده است، نام این کتاب را گذاشته بود، حمال گو. پدربزرگ به ما گفت هدف من این بود که بفهمید این وزیر تا چه حد بزرگ و البته مناعت طبع داشته که با اینکه به مقام وزارت رسیده بود اما اصل خود را فراموش نکرد.

---

*منتشر شده در وبلاگ سایه محله منطقه 11 در تاریخ 1393/4/18