مرگ عجیب خزندگان باستانی به علت مسائل دندان ، چطور گیاهان سخت رینکوسورها را کشتند؟ - وبلاگ سایه

به گزارش وبلاگ سایه، محققان می گویند که رینکوسورها که پیش از دایناسورها روی زمین زندگی می کردند، به علت تحلیل رفتن دندان ها و از گرسنگی می مردند.

به گزارش وبلاگ سایه و به نقل از نیو اطلس، زمانی قبل از دایناسورها، خزندگان باستانی به مقدار گوسفند در زمین زندگی می کردند. یک مطالعه تازه نشان می دهد که آن ها به علت فرسودگی دندان ها، گرسنه ماندند و منقرض شدند.

قبل از دایناسورها، تقریبا 250 تا 225 میلیون سال پیش، پوشش گیاهی سخت در آب و هوای عمدتا ملایم سراسر سیاره را پوشانده بود. این گیاهان غذای رینکوسورها (Rhynchosaurs) بودند. این موجودات دوره تریاس بخشی جدایی ناپذیر از توسعه حیات روی زمین بودند. آن ها پس از رویداد انقراض دسته جمعی که در سرانجام دوره پرمین رخ داد، به رشد مجدد جمعیت سیاره یاری کردند. این رویداد منجر به نابودی 70 درصد از حیوانات خشکی و 95 درصد از حیات دریایی شد.

در حالی که محققان احتمالا بیشتر از این گونه، در خصوص دایناسورها می دانند، تحقیقات تازهی که به وسیله دانشگاه بریستول اجرا شده روشن می نماید که چگونه چیزی که حیوانات می خوردند منجر به مرگ آن ها شد.

آن ها با استفاده از سی تی اسکن طیف وسیعی از فسیل های رینکوسور که سنین مختلف خزنده را نشان می دهند، تعیین کردند که با بالا رفتن سن حیوانات، گیاهان سختی که از آن ها تغذیه می کردند دندان هایشان را به حدی می ساییدند که دیگر نمی تواستند تغذیه کافی داشته باشند و این منجر به گرسنگی و مرگشان شد.

با مقایسه توالی فسیل ها در طول عمرشان، می توان دید که با بالا رفتن سن حیوانات، ناحیه فک های تحت ساییدگی در هر زمان نسبت به جلوی جمجمه به سمت عقب حرکت و دندان های تازه و استخوان های تازه را فرسوده می کرد. آن ها غذای بسیار سختی مانند سرخس می خوردند که دندان ها را تا استخوان فک فرو می برد، به این معنی که اساسا وعده های غذایی خود را با ترکیبی از دندان و استخوان خرد می کردند.

• کشف شکارچیان باستانی حیرت انگیز در سنگ های 1.6 میلیارد ساله | اجداد میکروسکوپی ما چه موجوداتی بودند؟

محققان می گویند که حتی رشد دندان تازه نیز در نهایت نمی توانست از فرسودگی مداوم آن پیشی بگیرد. آن ها از دست دادن دندان در خزندگان باستانی را با آنچه در فیل های امروزی اتفاق می افتد مقایسه می نمایند.

محققان یافته های خود را در مجله Palaeontology منتشر نموده اند.