پیراهنی که آید از آن بوی یوسفم - وبلاگ سایه

به گزارش وبلاگ سایه، علیرضا زارعی:پیراهن تیم ملی به صِرف پیراهن بودن نیست که مهم است که اگر به کسی ندادند و اعتراض کرد بگوییم برای یک دستمال قیصریه را به آتش کشیده است.

این پیراهن شان و اعتباری دارد و برای پشتوانه آن است که مهم است. مثل اسکناسی که بدون پشتوانه کاغذ نقاشی شده ای بیش نیست.

از آن طرف آن کسی که افتخار می یابد این پیراهن را بپوشد هم کم کسی نیست. او سال ها برای رسیدن به جایگاهی که پوشیدن این پیراهن را نصیب او کند، زحمت کشیده و عرق ریخته است. سوای از اینها، عِرق ملی که ناشی از غیرت میهن پرستی است نیز در این مسئله دخالت دارد. یک بازیکن ملی وقتی پیراهن ملی کشورش را پوشید در میادین رقابت بسیار باانگیزه تر ظاهر می گردد. به تعبیر حافظ پیراهنی که آید از آن بوی یوسفم، پیراهنی است که به اعتبار یوسف باید یعقوب وار سال های سال منتظرش ماند.

حال چرا انجمن ورزش های هوایی و فدراسیون انجمن های ورزشی ورزشکار تیم ملی پاراگلایدر را بدون پیراهن ملی به رقابت جهانی این رشته می فرستند، سئوالی است که باید برای آن پاسخ داشته باشند، وگرنه هم به ورزشکاران هوایی و هم شانیت ملی ایران بی احترامی نموده اند.

گزارش انجمن ورزش های هوایی حاکیست که در سال 97 بالغ بر 1591 گواهینامه ورزشی در تمام رشته های هوایی صادر نموده است. در سال گذشته مبلغ این گواهینامه ها 80 هزار تومان بود که سرجمع حدود 127 میلیون تومان می گردد که همه به حساب فدراسیون انجمن ها واریز می شوند.

از آن طرف کمیته ملی المپیک بودجه این فدراسیون را حدود 700 میلیون تومان از ردیف اعتبارات دولتی ذکر کرد که اگر درآمدهای اختصاصی همچون صدور گواهینامه های مذکور را به آن اضافه کنیم مشاهده خواهیم کرد که بودجه ای که این فدراسیون در اختیار دارد بیش از اینهاست. حال چطور ممکن است که سهیل باریکانی، ورزشکار تیم ملی پاراگلایدر در مصاحبه با وبلاگ سایه اعلام می نماید که نه تنها 10 میلیون هزینه حضورش در مسابقه جهانی پاراگلایدر در مقدونیه را ندادند، بلکه حتی از اعطای یک پیراهن تیم ملی هم به او دریغ کردند!

آیا انجمن ورزش های هوایی و فدراسیون انجمن های ورزشی بودجه لازم را برای این کارها نداشتند؟ یا مشکل در سوء مدیریت هاست؟

تازه به جز درآمد حاصل از صدور گواهینامه های ورزش های هوایی که هر سال به صورت روتین انجام می گردد و به حساب فدراسیون واریز می شوند، درآمدهای حاصل از برگزاری دوره های مختلف توسط انجمن ورزش های هوایی اعم از کارگاه های آموزشی یا دوره های مربیگری نیز به عنوان درآمد اختصاصی به حساب فدراسیون انجمن ها واریز می گردد.

به طوری که می توان گفت بیشترین درآمد اختصاصی فدراسیون انجمن ها از ورزش های هوایی به دست می آید. اما این ورزش تقریباً هیچ انتفاعی از این درآمدها ندارد و طی این سال ها تقریباً هیچ هزینه ای برای این ورزش به جز موارد انگشت شمار و بسیار کم انجام نشده است.

این فدراسیون هیچگونه شفاف سازی درباره میزان درآمدهای اختصاصی اش از 18 انجمن ورزشی تحت نظر خود از جمله انجمن ورزش های هوایی نیز انجام نمی دهد و کسی نمی داند این درآمدها صرف چه اموری می شوند. به نحوی که سال هاست برگزاری مسابقه سالانه کشوری پاراگلایدر در کشور یا تعطیل است یا اگر برگزار شده، با یاری سایر نهادها و اسپانسرها و اما و اگرهای بسیار بوده است.

ورزش های هوایی پتانسیل تبدیل شدن به فدراسیون را دارد. در واقع در جایی که ورزش های گلف، سه گانه، کبدی، اسکواش، اسکیت، بولینگ و بیلیارد، چوگان، شطرنج، نجات غریق، پهلوانی، ورزش های دانشگاهی، ورزش دانش آموزی، ورزش کارگری و ... فدراسیون دارند و زیرمجموعه هیچ فدراسیونی نیستند، ورزش های هوایی نیز با گستره ای که در کشور دارد باید فدراسیون گردد تا بتواند خود را اداره کند. ورزش های هوایی ایران در زیرشاخه های مختلف خود دارای ورزشکاران مطرح و جوایز متعدد بین المللی است.

اوایل انقلاب چتربازی فدراسیون داشت که اکنون تبدیل به کمیته ای ناکارآمد در انجمن ورزش های هوایی شده است. ورزشکاران چترباز سرگردانند و مربیان آن برای آموزش، اسکای دایورها را به کشورهای همجوار مثل روسیه و دوبی و قطر می برند. در حالی که پتانسیل برگزاری بوگی ها سقوط آزاد در ایران تا حد بالایی وجود دارد و تاکنون چندین دوره با حمایت هوافضای سپاه و سایر ارگان ها صورت گرفته است. پاراگلایدینگ کمیته ای تحت نظر فدراسیون کوهنوردی بود که بعدها تبدیل به انجمن ورزش های هوایی شد. برای سامان دادن به همه رشته های این ورزش اعم از پاراگلایدینک و زیرشاخه هایش همچون پارااسکی، پاراموتور و پاراترایک، هنگ گلایدینگ، هواپیمای مدل، بالن، سقوط آزاد، بانجی جامپینگ و ... . تاسیس فدراسیون ورزش های هوایی لازم است.

به ویژه وقتی انجمن ورزش های هوایی و فدراسیون انجمن ها حتی از تهیه پیراهن ملی برای بازیکن خود عاجزند، این ضرورت بیشتر احساس می گردد.