پیاده تا حریم امام مهربانی ها ، روایتی از دلدادگی دانشجو زائر مشهد الرضا(ع)

به گزارش وبلاگ سایه، این روزها دلم کبوترانه هوای پریدن به سمت مشهد را کرده؛ مگر می شود امام رضا بگویی و دل شیعه ایرانی تبار به هوای پنجره فولاد صحن انقلاب بال نگشاید.

پیاده تا حریم امام مهربانی ها ، روایتی از دلدادگی دانشجو زائر مشهد الرضا(ع)

گروه دانشگاه وبلاگ سایه- حنانه جانمحمدی؛ این روز ها که نغمه سوگ عزای حسین(ع)، در واپسین روز های ماه صفر با شهادت غریبانه شاه توس عجین شده، دلم کبوترانه هوای پریدن به سمت مشهد را کرده است. جامانده و غیرجامانده هم ندارد. هرکس که در اربعین امسال، رزق زیارت امام حسین (ع) را گرفته، دلش برای رسیدن به بارگاه نورانی امام رضا (ع) پر می زند.

سیل پیاده روی از نیشابور آغاز و به مشهد ختم می شود. اصلا مگر می شود امام رضا بگویی و دل شیعه ایرانی تبار به هوای پنجره فولاد صحن انقلاب بال نگشاید و تا حریم امام مهربانی ها پرواز نکند؟

تصورش دور و ناممکن، خیالش آرام و ناب بود. تا به خود آمدم سوار به اتوبوس راهی نیشابور بودیم. قرار بر این بود که از نیشابور به مشهد برای لبیک به ولی نعمت سرزمینم، پیاده گام برداریم. عشق به امام رضا(ع) از کودکی در من ریشه دوانده بوده. از همان روز هایی که پدرم در گوشم می خواند: پنجره فولاد رضا برات کربلا میده!

در طول راستا ناگفتنی هایی گلویم را می فشرد. این دفعه واقعا طلبیده شده بودم، آن هم بعد از سال ها. قرار به رفتن من نبود. درست یکی دو روز قبل از حرکت کاروان دانشگاه، یک صندلی اضافه پیدا و دلم روانه مشهد شد. دوستم مسئله ای برایش پیش آمد و درست لحظه آخر، قسمت شد که با هم دانشگاهی هایم روانه مشهد بشوم.

این راستا برایم ناآشنا نیست. با اینکه تا به حال این جاده را برای وصال یار پیاده نرفته بودم، اما همین که نگاه پر از لطف تو را به حال دلم ناظر دیدم، احساس کردم که از ازل راستا همیشگی رسیدن به نهایت خواسته هایم بوده است. جاده ای کویری که تنها شوق گوشه ای توجه از جانب تو آن را زیباتر از بهشت کرده است. به هر طرف که نگاه می کنی، عاشقی با ظرفی در دست در حال پذیرایی از زائران توست.

به یاد هلابیکم بالزوار ابوسجاد عراقی ها، چای از دست پیرمرد روستایی که تمام درآمد چند ماهش را نذر این چند روز کرده است، می گیرم. یک کیلومتر جلوتر، پسری کم سن و سال با هندوانه خنک اسم حسین را به لب هایمان جاری می سازد.

حاجاتم را دانه دانه می شمارم تا مبادا از یادم برود. نگرانم که نکند در لا به لای درد هایی که برای پاهایم می کشم، از اصل ماجرا عقب بیفتم. بهای عشق را باید پرداخت. هرچند که این تاول ها سرمایه اندکی برای جبران سیل خروشان محبت جاری توست. به این فکر می کنم که در برابر لطف بی حد و اندازه ات، سر و تن و جان من چه ارزشی دارد؟ خوب که نگاه می کنم، این دردها و تاول ها، برای بیشتر دوست داشتن توست. مثل هدیه، تا مدت ها مرا به یاد تو می اندازد! حالا که بیشتر فکر می کنم، دلم می خواهد این یادگاری، تا ابد به روی تنم حک بشود.

هرقدر که به مشهد نزدیک تر می شویم، بیشتر دلشوره می گیرم. دوست دارم که آرام از صحن آزادی به صحن انقلاب قدم بردارم و باد گوشه های چادر عربی ام را تکان بدهد.خودم را در کنار سقاخانه اسماعیل طلا فرض می کنم. لیوانم را از کیفم بیرون می آورم و یک دل سیر از آب حرم می نوشم.

ذکر لبم رضا رضا است. هرجا که نیروی بدنم کم می شود فقط اسم توست که می تواند قوت به جانم بدهد. نزدیک های غروب به محل اسکان رسیدیم. در مدرسه ای نزدیک مشهد توقف کردیم. هرچند که آرزو می کردیم که هرچه زودتر نگاهمان به ضریح زیبای امام رضا پیوند بخورد، اما به خاطر سرمای شب های کویر، مجبور به استراحت شدیم. انقدر خسته بودم که تا چشم برهم گذاشتم خوابم برد.

برای نماز از خواب بلند شدیم و بعد از صبحانه دوباره دل به جاده دادیم. می دانستیم که فاصله مان با محبوب کمتر از چهار ساعت است. دیروز بیشتر راه را رفته بودیم و امروز تا ظهر به مشهد می رسیدیم. پیرزن های خراسانی، از روستاهای اطراف مشهد، زائرانه دل به دریای عشق تو داده اند و پا به پای ما به سویت رهسپارند. یکی از پیرزن ها نوحه ای خواند و هر کس که حول و حوش او قدم می زد، اشکی می ریخت و به سینه می کوفت. ورودی شهر شلوغ و پر هیاهو است. دسته های عزاداری و بوی عود و اسپند دلم را می برد.

تا که از دور چشمم به گنبدت می افتد، تمام خواسته ام می شود: تو! فقط تو را می خواهم. نگاهت، التفاتت، دست گیری های بدون منت ات را. دیگر نه از درد پا خبری ست نه از سوزش تاول ها. باور نمی کنم که تمام شده باشد. دلتنگی های بی حد و مرزم، در چشم هایم جا نمی شود. مجبورم که گریه کنم. دست خودم نیست. اشک هایم بند نمی آید.

انگار نه انگار که چند روزیست پیاده راهی مشهد شده شده ام. ذرات وجودم را جمع می کنم، عشق به زبانم می آید و فریاد می زنم: لبیک یا مهدی(عج)

منبع: خبرگزاری دانشجو

به "پیاده تا حریم امام مهربانی ها ، روایتی از دلدادگی دانشجو زائر مشهد الرضا(ع)" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "پیاده تا حریم امام مهربانی ها ، روایتی از دلدادگی دانشجو زائر مشهد الرضا(ع)"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید