قطعه ای از بهشت زمینی - وبلاگ سایه

به گزارش وبلاگ سایه، اینجا لاویج است .....بین نور و آمل، وقتی که جنگل های چمستان را از گذر پارک کشپل پشت سر می گذاری، در پس گردنه آن کوه های سرسبز به آن روستای محصور شده می رسی که در میان کوه های پردرخت و زیبایی هایش به قدری بکر و پر ابهت است، که احساس حقیر بودن به تو دست می دهد. اینجا زمان در مقابل چشمانت متوقف می گردد، چشم هایت خیره می ماند و پاهایت از حرکت باز می ایستد و فقط به یک چیز می نگری و آن قدرت نقاش چیره

قطعه ای از بهشت زمینی

نویسنده:سارا طالبی زاده

اینجا لاویج است .....

بین نور و آمل، وقتی که جنگل های چمستان را از گذر پارک کشپل پشت سر می گذاری، در پس گردنه آن کوه های سرسبز به آن روستای محصور شده می رسی که در میان کوه های پردرخت و زیبایی هایش به قدری بکر و پر ابهت است، که احساس حقیر بودن به تو دست می دهد.

اینجا زمان در مقابل چشمانت متوقف می گردد، چشم هایت خیره می ماند و پاهایت از حرکت باز می ایستد و فقط به یک چیز می نگری و آن قدرت نقاش چیره دستی است که اینگونه زیبایی ها را براین کره خاکی به تصویر کشیده است.

اینجا مرز ماندن و رفتن است، پرواز کردن در آسمان ها یا گم شدن در سبزه درختان. اینجا لا ویج است؛ قطعه ای از بهشت زمینی، دهستانی از چمستان نور در مازندران با بهار و تابستانی پوشیده از درختان انبوه و زمستانی سفیدپوش. طبیعتی بکر که توجه مسافران و جهانگرد های زیادی را به خود جلب نموده است.

از تاریخ این آبادی تا دوره اسلا می هیچ نشانه یا اثر مکتوبی در دست نیست، اما قدمت تاریخ غیرمکتوب لا ویج به دوران ساسانیان و حتی قبل از آن می رسد. بقایای خرابه های متعدد و گورها و اشیا و آثار مکشوف، حکایت از تاریخی با قدمت طولا نی دارد و تصویری کم رنگ از دوران حیات تاریخی و زیست مردمان در آن منطقه را پیش چشمان گردشگران، نمایان می سازد.

از جلوه های طبیعی این منطقه، جنگل های انبوه و متراکم آن تا ارتفاع 2500 متری از سطح دریا و به خصوص درختان راش، یادگار جنگل های هیرکانی است. البته مسافران از این موهبت الهی کمتر استفاده می نمایند و تنها به جنگل های حاشیه جاده، بیشه زارها و آبگرم معدنی لا ویج اکتفا می نمایند و شکوه و عظمت این طبیعت بی نظیر را تنها در یک گوشه آن جست وجو می نمایند. در کنار جنگل های لا ویج که از تنوع زیاد گونه های گیاهی و درختان گوناگون برخوردار است، چشمه سارانی از دل زمین نیز به بیرون می جوشد.

آنچه مسلم است این که هر ناحیه یا مکانی دارای آب و هوا و بعلاوه محیط جغرافیایی ویژه ای است که فرهنگ مردمان آن ناحیه در طول قرن ها تقابل و مبارزه در ارتباط با آن شکل می گیرد و به صورت آداب و رسوم، اعتقادات و باورهایشان جلوه می نماید. این فرهنگ حتی در نوع خوراک و پوشاک و مسکن انسان ها نیز بی تاثیر نبوده و منطقه لا ویج هم از این نوع قاعده مستثنی نیست. رویش گیاهان و شکوفه های وحشی در بهار و تابستان، این منطقه را برای پرورش زنبور عسل و زنبورداری مساعد ساخته است، به طوری که عسل لا ویج، سوغات اصلی این دیار به شمار می آید. دامداری و دامپروری نیز از شغل های جنبی مردمان سرزمین آبگرم های معدنی است (لبنیات محلی خصوصاً پنیر و دوغ و کره محلی آن از معروفیت و اعتبار خاصی در میان مسافران و جهانگرد ها برخوردار است.) در کنار این سوغات ها هوای پاک، خوابیدن در دامن طبیعت و شنا در آبگرم های معدنی، خاطره های ماندگاری برای مسافران سفر نموده به لاویج را رقم خواهد زد. آبشارهای کوچک و بزرگ هم در طول جهت جاده به نور، زیبایی های این طبیعت بکر الهی را دو چندان نموده است، به طوری که هر کدام از این آبشارها را می توان به عنوان یک عنصر متمایز طبیعی جهانگردی در این منطقه به شمار آورد، عناصری که دارای قابلیت های فوق العاده بهره برداری برای جذب جهانگردان ایرانی و خارجی است.

یکی از همین آبشارها، آبشار حرام او با اندازه فراوان آب است که از دل زمین به بیرون می ریزد، آبی خنک و گوارا که پذیرای جهانگردان و مسافرانی است که از جهت چمستان، سفر به لا ویج را شروع نموده اند. درباره وجه تسمیه آن چنین نقل می گردد که این آب چون از ارتفاعات سوردار و از پایین دست حرم امامزاده ای که در آنجا دفن شده، به پایین سرازیر می گردد، به نام حرم او معروف شده که به مرور زمان، به حرام او تغییر یافته است.

اما در این منطقه، بقایای گورهای گبری فراوانی هم وجود دارد که بیانگر قدمت این روستاست. 2 نقطه اصلی تمرکز این گورها یکی در تپه های مشرف به روستای کیا کلا واقع در جنوب این روستا در مکانی موسوم به سرخمن و دیگری در گردنه بالا ترین تپه های داخلی مشرف به آبادی لا ویج، در بخش جنوبی آبادی حصلیمه است.علا وه بر وجود گورهای گبری تصور می رود که احتمالا ً آتشکده ای بر فراز این تپه نیز وجود داشته است. از جمله اشیای کشف شده به نقل از گفته های مردم این منطقه، سکه هایی است که قدمت آن به دوران ساسانیان می رسد و نیز زینت آلا ت زرین و سیمین مشتمل بر گردنبندها، گوشواره ها، دستبندها و قبضه هایی از شمشیرهاست.

شکی نیست که ایران، بهشت جهانگردان است، سرزمین 7 اقلیمی که هرچه به گوشه و کنارش سفر کنی باز هم مکان های ناشناخته و بکری وجود دارد که از تماشا مناظرش، لذت وصف ناشدنی به تو دست می دهد. لا ویج هم یکی از این بهشت های زمینی است، اکوسیستمی بی نظیر که قطعاً توانایی جذب جهانگردانی بیش از اینها دارد.وجود پارک جنگلی کشپل، آبشار حرام او، جاده های جنگلی، آبگرم معدنی لاویج، سوردارف جنگل اوسیونگ، ییلا ق زیبای ایزوا و منطقه ییلا قی میرخمند در کنار فاصله نیم ساعته تا ساحل دریای کاسپین، قطعاً توجه و نظر ویژه ای را طلب می نماید. امکانات کامل و بهتر رفاهی جهانگردی در کنار این هدیه های خداوندی، مسلماً منبع ارزآوری دیگری برای ایران ما خواهد بود.